தோல்விகளை எருவாக்கு! வெற்றிகளை உருவாக்கு

மூலதனம் போதாமை

ஒரு செயலைத் தொடங்கும் முன்பே இத்தொழிலுக்கு எவ்வளவு முதலீடு தேவை என்பதைத் தெளிவுபடுத்திக் கொள்ள வேண்டும்.

நம்மிடம் எவ்வளவு உள்ளது, இன்னும் எவ்வளவு நிதி ஆதாரத்தை வங்கியிலோ பிற வகையிலோ திரட்ட முடியும் என்பதைத் தீர்க்கமாக அறுதியிட்டு அறிந்த பின்பே செயலில் இறங்க வேண்டும்.

அவ்வாறு இல்லாமல் இருப்பதைக் கொண்டு தொழிலைத் தொடங்கிவிட்டு, பிறகு அதை முழுமையாகச் செய்திட மூலதனம் இல்லாமல் பாதியில் தொழில் நின்றுபோவதால் தோல்வியே மிஞ்சும்.
கிரேனைட் கற்கள் வெட்டியெடுத்து வெளி நாட்டுக்கு ஏற்றுமதி செய்யலாம் என்று இரண்டு நண்பர்கள் சேர்ந்து ஒரு நிறுவனத்தைப் பதிவு செய்தார்கள்.

அவர்களிடம் இருந்த முதலீட்டைப்போட்டு ஆந்திர மாநிலத்தில் சித்தூர் பகுதிக்குச் சென்று கிரேனைட் கற்கள் இருக்கும் தனியார் நிலம் ஒன்றை விலைக்கு வாங்கினார்கள். பிறகு மண்ணைப் பறித்து கற்களை வெட்டி எடுத்தார்கள். ஓரிரு மாதத்திற்குள் அவர்களிடம் இருந்த மூலதனம் கரைந்து போனது.

அதன் பிறகு பணியைத் தொடர பணம் இல்லை. பணம் இல்லையே என்று வேறு ஒருவரைக் கூட்டுசேர்த்து அவரது பங்கை வாங்கி பணியைத் தொடங்கினார்கள். அவர்கள் எதிர்பார்த்தவாறு உடனே கல் விற்பனையாகி கப்பல் ஏறவில்லை.

மூன்றாம் நபர் போட்ட மூலதனமும் வறண்டுவிடவே கல்வெட்டி எடுக்கும் பணி நிறுத்தப்பட்டது. மூன்று மாதத்தில் கல்விற்பனை ஆகி கப்பல் ஏறிவிடும். நான்காவது மாதத்தில் நான்கு சக்கர வாகனம் வீட்டில் நிற்கும் என்று ஆசைப்பட்டதெல்லாம் வெறும் கனவாகவே போய்விட்டது.

வெட்டியெடுத்த கல்லை விற்பனையாக்க, இரண்டு ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன. வேலையை நிறுத்தி ஓராண்டு ஆகிவிட்டது. போட்ட மூலதனம் திரும்ப வந்து சேர்ந்தால் போதும் என்று ஆகிவிட்டது அவர்களுக்கு.

ஒன்று, இருக்கின்ற மூலதனத்திற்கு ஏற்ப தொழிலைத் தேர்ந்தெடுத்திருக்க வேண்டும். அல்லது உற்பத்தியான பொருள் விற்று பணம் வரும் வரை வேண்டிய அளவு மூலதனத்தை திரட்டும் சக்தியாவது இருக்க வேண்டும்.

இப்படி, இரண்டும் இல்லாமல் பற்றாக்குறை மூலதனத்தைக் கொண்டு ஆழம் தெரியாமல் காலைவிட்டு அவதிப்படுகிறவர்கள் தோல்வியைச் சந்தித்துதான் ஆகவேண்டும்.

போதிய உழைப்பும் ஆர்வமும் இன்மை

உயர்ந்த பதவிக்குப் போகவேண்டும். ஆனால் கடுமையாக உழைக்கத் தயாரில்லை. கூரையைப் பிய்த்துக் கொண்டு கொட்ட வேண்டும் இலாபம், ஆனால், கடுமையாக உழைக்கத் தயாரில்லை. சரிவில்லாத வளர்ச்சி வேண்டும், ஆனால் சலிக் காமல் உழைக்கத் தயாரில்லை. இத்தகையவர் களிடம் தோல்வி தோழமை கொண்டாடும்.

தகாத பண்புகளும், பழக்க வழக்கங்களும்

அரம்போலும் கூர்மய ரேனும் மரம்போல்வர்

மக்கட்பண்பு இல்லா தவர்

நாம் ஏற்கத்தக்க நல்ல பழக்க வழக்கங்கள் இல்லாதவர், சமூகத்தில் பொல்லாதவர் என ஒதுக்கப்பட்டு, எப்போதும் வெல்லாதவர் ஆகிவிடுவார்.

சிலருக்குத் தொழில் நுட்பத்திண்மை இருந்தும், திறமையிருந்தும், நா வன்மை இருந்தும், வலிமை இருந்தும், பிறரிடம் பழகும் தன்மையில் இனிமை இன்மையால், எப்போதும் எரிகொள்ளி போல் எரிந்து விழுவார்கள். எடுத்தெரிந்து பேசுவார்கள். கோபப்படுவார்கள். இவர்கள் ஏராள மாக எதிரிகளை சம்பாதித்து கொள்வார்கள்.

இன்னும் சிலர் இருக்கிறார்கள். பிறரைப் பற்றி குறை சொன்னால் அவர்களுக்கு கோடை யில் குளிர் பானம் குடித்த நிறைவு இருக்கும். எவர் ஒருவருக்கு பிறரைப் பற்றிக் குறைகூறும் பழக்கம் உள்ளதோ அவர் எளிதில் வெற்றிபெற முடியாது.

குறை சொல்லாத உயர்ந்த பண்பும், பிறரிடத்தில் உள்ள நிறைகளைக் காணும் மிகச் சீரிய பண்புகளாகும். இவை தோல்விகளைத் துரத்தும், வெற்றிக்கு வழிவகுக்கும்.

மானுட நாகரிகத்தின் அடையாளம் கூடி வாழ்வதே ஆகும். அலுவலகம், தொழில்கூடம் மற்றும் எவ்விடமாயினும் கூடிவாழ்தல் நிகழ வேண்டுமாயின் விட்டுக் கொடுக்கும் மனப் பான்மை தேவை.

ஒவ்வொருவரும் தனித்தன்மை வாய்ந்தவர் கள் என்பதால் அவரவர் கருத்து அவரவர்க்கு உயர்வானதே. எனவே, தம் கருத்தே தரமானது என்று பிறர்மீது திணிப்பதும், விட்டு கொடுக்காமல் விடாப்பிடியாக இருப்பதும், தோல்விக்கே வழிவகுக்கும்.

வெட்டிப்பேச்சும் வீண் அரட்டையும், வெற்றிக்கு விரோதிகள், தோல்விக்குத் தோழர்கள்.

எத்தனை கூர்ந்த மதி நிறைந்தவராயினும், வெட்டி வரச்சொன்னால் கட்டிவருமளவுக்கு கெட்டிக்காரத்தனமும் அவரிடம் கொட்டிக் கிடந்தாலும், வெட்டிப்பேச்சு அவரைத் தோல்விக்கே இட்டுச்செல்லும்.

பொதுவாக, இவை அனைத்தும் தோல்விக் கான காரணங்களாகக் கொள்ளலாம்.

ஒருவர் வாழ்வில் வெற்றி பெற வேண்டு மானால் அவர் தோற்றம், நடை, உடை, பாவனைகள், பிறரோடு பழகும் பாங்கு, தன் கருத்துக்களைப் பிறரிடம் நளினமாக எடுத்துரைக் கும் விதம், பிறருடைய கருத்துக்களை நயமாக அவர் மனம் புண்படாமல் மறுக்கும் மாண்பு இவை அனைத்தும் மிகவும் இன்றியமையாத பண்புகளாகும்.

செயல் சிறியதோ

பெரியதோ, தம்மால்

செய்யக் கூடியதைச்

சலிப்பின்றிச் செய்பவர்களே

வெற்றி பெறுகிறார்கள்.

இனி செய்ய வேண்டியது என்ன?

1.    காரணத்தைக் கண்டறிதல்

தோல்விக்கான காரணம் எதுவென அறிந்திட வேண்டும்.

எவ்வகைத் தோல்வியாக இருந்தாலும், இதற்கு நாம் எந்த வகையில் காரணமாக இருந்தோம் என்பதை அறிந்து தவறை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும்.

சற்று திறந்த மனதுடன் கவனித்தால் நாமே நம்மை கவிழ்த்துக் கொண்டிருப்பது தெளிவாகும். அறிந்து தெளிந்தவுடன் இனி எப்படிச் செய்தால் வெற்றிகரமாக எடுத்த காரியத்தை முடிக்கலாம் என்று தீர்மானித்து செயலில் இறங்க வேண்டும்.

2.    தோல்வியைத் துரத்துக

தோல்வியைப் பற்றியே சிந்தித்துக் கொண்டு இருப்பவர்கள் ஒருபோதும் வெற்றிபெற முடியாது.

மனதில் உறுதியான முடிவுடனும், தெளிவுட னும், நிலைகுலையாது இருப்பவனே தோல்விக் கான காரணங்களைக் கண்டு, தனது குறைகளை நிவர்த்தி செய்துகொண்டு, தனக்கேற்ற வகையில் உலகையே மாற்றியமைத்து வெற்றி காண்கிறான்.

3.    எண்ணியது எண்ணியாங்கு எய்துக

எடுத்த செயலை விடாது தொடர்க. வாழ்க்கையில் சாதனையாளர்களாகி சரித்திர மானவர்கள் எல்லோரும் தங்களுக்கு அடாது தோல்விகள் வந்தாலும் விடாது தொடர்ந்து பன் மடங்கு முனைப்புடன் மீண்டும் சிறப்பாக செயல்பட்டு வெற்றிகண்டுள்ளார்கள்.

எதிர்ப்படும் தோல்வி கண்டு, எடுத்த செயலை விட்டுவிட்டு, முடங்கிவிடுவதோ அல்லது அதை விடுத்து மற்றொன்று என்று விலகிப் போவதோ வெற்றிக்கு ஆற்றுப்படுத்தாது.

புதிய வேகத்தோடும், புதிய திட்டத்தோடும், எந்நேரமும் எடுத்த செயலில் முனைப்புடன் ஈடுபட்டால் வெற்றி பெறலாம். பல சாதனை யாளர்களுடைய வரலாறு நமக்கு அறிவிக்கும் பாடம் இதுதான்.

எடிசனின் வாழ்க்கை இதற்கு ஏற்ற எடுத்துக்காட்டு.

இரண்டாயிரம் சோதனைகள் நடத்தி அதில் ஒன்றில்கூட அவர் வெற்றியடையவில்லை. அப்போது அவரைப் பார்த்து “தங்களின் நேரமும் உழைப்பும் வீணாவதைக் கண்டு மனம் தளர்ந்து போய்விட்டீர்களா?” என்று ஒருவர் கேட்டார்.

அதற்கு எடிசன் “செயலாற்ற இயலாத இரண்டாயிரம் வழிகளை அல்லவா நான் அறிந்து கொண்டேன். ஆயிரக்கணக்கான இந்த வழிகளில் எல்லாம் மின்சாரம் வேலை செய்யாது என்று கண்டுபிடித்தேன்” என்றார்.

சிறுசிறு தோல்விகளைக் கண்டு சளைத்து விடாமல், குறிக்கோளை மாற்றிக் கொள்ளாமல் எல்லாவற்றையும் அனுபவங்களாக எடுத்துக் கொண்டு தொடர் முயற்சியால் தோல்வியைத் துரத்தி வெற்றி கண்டார். மின்சார விளக்கைக் கண்டுபிடித்தார்.

உலக மகா யுத்தத்தில் சில களங்களில் தமது படைகள் தோற்றபோது “சில களங்களை இழக்கலாம், ஆனால் போரில் இறுதி வெற்றி நமக்கே” (We may lose some battle but we will win the war) என்று சர்ச்சில் சொன்னார்.

சின்னச்சின்ன தோல்விகளில் அவர் துவண்டு விடவில்லை. இறுதியாக வெற்றி பெற்றார்.

செயல் சிறியதோ பெரியதோ, தம்மால் செய்யக் கூடியதைச் சலிப்பின்றிச் செய்பவர்களே வெற்றிபெறுகிறார்கள். துணிவைத் துணையாகக் கொண்டால் தோல்விகளைத் துரத்த முடியும் என்பதற்கு இவை சான்றாகின்றன.

4.    தோல்வியை ஓர் அனுபவமாய் கொள்க

அனுபவம்தான் நல்ல குரு என்பார்கள். “கு” என்றால இருட்டு என்று பொருள். குரு என்றால் இருட்டை விரட்டுபவர். அறியாமை இருட்டை அகற்றி, அறிவு ஒளி ஏற்றுபவர் என்பது பொருள். நமக்கு தோல்வியே வெற்றிக்கு வழிகாட்டும் விளக்காகும்.

BY A.C.KANNAN, ADVOCATE.

CELL.No.9444551313.

மூதாட்டி தந்த தன்னம்பிக்கை

             அந்தமிகப்பெரும் அழிவை யாருமே எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை. அதைப் போன்ற ஓர் இயற்கைப் பேரழிவை நவீன சரித்திரத்தில் இந்தியா கண்டதும் இல்லை. மனமகிழ்ச்சியைத் தரும் மக்களின் நண்பனாய், மீன் வளத்தை அள்ளித் தரும் தோழனாய், கடற்கரை வாழ் மக்களின் மனதோடும் வாழ்வோடும் கலந்திருந்த அற்புதமான கடல், திடீரென்று இப்படி பிரமாண்டமாய்ப் பொங்கித் தன் அலை என்கிற வலையால் ஆயிரக்கணக்கான உயிர்களை வாரிச் சுருட்டிக் கொண்டு போகும் என்பது யாரும் நினைத்துக் கூடப் பார்த்திராத ஒன்று.

இந்தோனேஷியாவின் கடல் அடியில் ஏற்பட்ட பயங்கர பூகம்பத்தின் விளைவால் எழுந்த ராட்சஸ அலை, மணிக்கு 500 கிலோ மீட்டர் வேகத்தில், சுமார் 2500 கி. மீ. தூரம் பயணம் செய்து செல்லும் வழியில் இருந்த அந்தமான் தீவுகள், இலங்கைத் தீவு, தமிழ்நாட்டின் பல கடற்கரைப் பிரதேசங்கள், கேரளா, ஆந்திரம் என்று பரவி தன் கொடுங்கோபத்தைக் காட்டி விட்டு, ஆப்பிரிக்காவின் சோமாலியா வரை சென்றுதான் ஓய்ந்தது. அந்தக் கொடும் பயணத்தில் அது காவு கொண்ட உயிர்கள் பல்லாயிரம். தமிழ்நாட்டின் நாகப்பட்டினம், சென்னை, கடலூர், புதுவை போன்ற இடங்களில் எண்ணற்ற அப்பாவி மக்கள் அதன் கோரதாண்டவத்துக்கு இரையானார்கள். எல்லாமே ஒருசில நிமிடங்களுக்குள் நடந்து முடிந்துவிட்டப் பேரழிவு!

ஆனாலும் ஏன் இந்தக் கடல்சீற்றம், திடீரென்று இயற்கைக்கு என்ன நேர்ந்தது, இதைத் தடுத்திருக்க முடியாதா போன்ற எண்ணங்கள் எல்லாம் உடனே விடை கிடைக்க முடியாத அளவுக்கு இருந்தன. ஏனென்றால் சுனாமி என்பது நமக்கு மிகவும் புதிதான ஒரு பேரழிவு. ஜப்பானில் இந்தச் சுனாமி அடிக்கடி நடக்கக்கூடிய ஒன்று என்கிற செய்திகள் எல்லாம் மெதுவாக வரத் தொடங்கின.

ஆனால் கடல் பொங்கி தண்ணீர் நகரத்துக்குள் நுழைந்த காட்சிகளை தொலைக்காட்சியில் கண்ட போது என் மனம் திடுக்கிட்டது. இது ஒரு சாதாரண இயற்கை அழிவு இல்லை, இது பேரிடர் என்பது புரிந்ததும் என்னால் ராஷ்டிரபதி பவனில் அமர்ந்திருக்கவே முடியவில்லை. உடனே பிரதமர் அலுவலகத்தைத் தொடர்பு கொண்டு உடனுக்குடன் தமிழ்நாடு அரசாங்கத்துக்கு வேண்டிய உதவிகளைச் செய்யுமாறு சொன்னேன். அவர்களும் தாமதமின்றி மீட்புப் பணிகளையும் நிவாரணப் பணிகளையும் செய்யத் துவங்கினார்கள். தமிழக முதல்வர் செல்வி ஜெயலலிதாவையும் உடனே தொடர்பு கொண்டு "உங்களுக்கு வேண்டிய உதவிகளை மத்திய அரசு செய்ய உதவி செய்கிறேன் என்றேன்'. அவரும் மின்னல் வேகத்தில் பணிகளைத் தொடங்கினார். சிறப்பாக செயல்பட்டார்.

நேரம் செல்லச் செல்லத்தான் அந்த பயங்கர சுனாமி எத்தனை பெரிய அளவில் அழியாட்டம் போட்டிருக்கிறது என்கிற செய்திகள் தெரிய ஆரம்பித்தன. காலையில் மெரீனா பீச்சில் கிரிக்கெட் ஆடிக் கொண்டிருந்த சிறுவர்களிலிருந்து வேளாங்கண்ணியில் பிரார்த்தனைக்கு வந்திருந்த நூற்றுக்கணக்கான பக்தர்களை, மீனவர் குடும்பத்தினரை, சுற்றுலாப் பயணிகளை இரக்கமில்லாத அலை இழுத்துச் சென்றிருப்பது தெரிய வந்ததும் நான் ஆழ்ந்த சோகத்தினை அடைந்தேன். நம்மை எல்லாம் அதிர்ச்சியில் உறையச் செய்த அழிவுதான் இது என்றாலும், உடனடியாக ஆக்ஷனில் இறங்க வேண்டிய தருணமும் அதுதானே?

என் அலுவலர்களும், அணியைச் சேர்ந்தவர்களும் உடனடியாக விரைந்து செயல்பட்டார்கள். இதைப் போன்ற எதிர்பாராத அழிவுகளின் போது நிவாரணப் பணிகளில் ஈடுபடக்கூடிய பல நிறுவனங்களை அழைத்துப் பேசினேன். என்னால் இயன்றவரை தேசமெங்கும் செய்தி கேட்டுப் பதறிய பல அதிகாரிகளை, தொண்டு நிறுவன ஊழியர்களை ஒருங்கிணைத்து தமிழ்நாட்டுக்கு அனுப்பி வைத்தேன். தமிழக அரசுக்கு விரைவாக மீட்புப் பணிகளுக்கான உதவிகள் கிடைக்கிறதா என்று உதவியாளர்களை வைத்து கண்காணித்தபடி இருந்தேன். பல கடல்சார் விஞ்ஞானிகளுடன் பேசினேன். இந்திய அறிவியல் மற்றும் தொழில்நுட்பத் துறையைச் சார்ந்தவர்களை அழைத்து, சுனாமி எச்சரிக்கை ஆணையத்தை எவ்வளவு விரைவில் அமைக்க முடியுமோ அவ்வளவு விரைவில் வடிவமைக்க வேண்டும் என்று வலியுறுத்தினேன். மீட்புப்பணிகளைப் பற்றிய செய்திகள் என்னை வந்தடைந்தபடி இருந்தன.

சுனாமி என்கிற இந்த ஒரே ஒரு சம்பவம், சுவிட்ஸர்லாந்திலும் ஐஸ்லாந்திலும் நான் கண்ட இயற்கைப் பேரழிவு பாதுகாப்பு மையம் போன்றவற்றை இந்தியாவில் உடனே அமைக்க வேண்டிய கட்டாயத்தை ஏற்படுத்தியது. சுனாமியால் பாதிக்கப்பட்ட பகுதிகளை உடனே பார்வையிட்டு பாதிக்கப்பட்ட வர்களுக்கு ஆறுதல் சொல்ல வேண் டும் என்றுதான் மிகவும் விரும்பினேன். ஆனால் என்னுடைய சக அதிகாரி களிடம் பேசியதைத் தொடர்ந்து, அப்படி உடனே சென்று மீட்பு பணிக்கும், மறுவாழ்வு பணிகளுக் கும் இடையூறாக இருக்க வேண் டாம் என்று முடிவு செய்தேன். நிவாரணப்பணிகள் முழுவேகத்தில் நடந்து கொண்டிருந்த சமயத்தில் நான் அங்கே செல்வது அப்பணி களுக்குச் சிறிய அளவிலேனும் தொந்தரவு ஏற்படுத்துவதை நான் விரும்பவில்லை.

அந்த நேரத்தில் நிவாரணப் பணிகளில் தமிழ்நாடு அரசு மிகவும் சிறப்பாக செயல்பட்டது. உலகத் தின் பரிவும், அவசர உதவிகளும் அங்கே குவிந்து கொண்டிருந்த நிலையில், அவற்றைப் பாதிக்கப் பட்ட மக்கள் பெறுவதற்கான வழிவகை களை மின்னல் வேகத்தில் அரசு செய்து கொண்டிருந்தது. அந்த வேகமான நடவடிக்கைகள் சோகமான நிலை யிலும் சிறிய ஆறுதல்களைக் கொடுத் துக் கொண்டிருந்தன. குறிப்பாக தஞ்சாவூர் மாவட்ட ஆட்சியாளர் திரு ராதாகிருஷ்ணனும், கடலூர் மாவட்ட ஆட்சியாளர் ககன் தீப் சிங் பேடியும் அங்கே சுனாமியால் கடுமையாக பாதிக்கப்பட்டிருந்த கடலோர மனிதர்களுக்கான வாழ்வாதாரங் களை மறுபடி பெற்றுத் தருவதற்கு ராப்பகலாக உழைத்தார்கள். ஒரு கணமும் எங்கும் தாமதியாமல் சுனாமியால் பாதிக்கப் பட்ட பகுதிகளைச் சுற்றிச் சுற்றி வந்தார்கள்.

நான் அந்தப் பகுதி மக்களை அடுத்து சந்திக்க வந்த போது மிகவும் ஆச்சர்யப் பட வைக்கும் முறையில் அவர்கள் இயல்பான வாழ்க்கைக்கு ஓரளவு திரும்பியிருந்தார்கள். தங்களைச் சேர்ந்த பலரின் இன்னுயிர் இழப்பு கள் என்றைக்குமே ஈடு செய்ய முடியாதவை என்றாலும், பொருளாதார ரீதியாகவும், வாழ் வதற்கான அடிப்படை விஷயங்களைப் பெறுவ திலும் அவர்களுக்கு உடனுக்குடன் நிவாரண உதவிகள் கிடைக்கப் பெற்றது மிக்க ஆறுத லாக இருந்தது. மெல்ல மெல்ல அவர்கள் ஒரு அழிவின் சாம்பலில் இருந்து மீண்டு வந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

வாழ்வின் ஓரங்களில் வசிக்கக் கூடிய மீனவர்கள், தங்கள் கணவர்களை, குழந்தைகளை, மனைவியரை இழந்த வர்கள், ஏழை விவசாயிகள் என்று பலரை நான் சந்தித்த போது இந்த அப்பாவி மக்களை கடல் அநியாயமாகப் புரட்டிப் போட்டு விட்டதே என்கிற தாங்க இயலாத துயரம் ஏற்பட்டதென்னவோ உண்மை. ஆனால் அவர்களின் கண் களில் எப்படிப் பட்ட துன்பம் வந்தாலும் அதை எதிர்கொள் ளக்கூடிய துணிவு துளிர் விட்டிருந்ததை நான் பார்த்தேன்.

அப்போது அந்த கூட்டத்திலிருந்து என்னை நோக்கி தள்ளாடிய உருவத்துடன் நடந்து வந்தார் ஒரு 65- 70 வயது மூதாட்டி. அருகில் வந்தவர் என் கரத்தைப் பற்றிக் கொண்டார். ""கலாம், கடல்தான் எங்கள் வாழ்க்கை.. உயிர்.. எல்லாமே.. ஆனால் இப்படி நடந்து விட்டதற்காக நாங்கள் கடலைக் கண்டோ, அதன் பிரமாண்டமான சுனாமி அலைகளைக் கண்டோ பயப்படவில்லை.. எங்களின் வெற்றிக்கான போராட்ட உணர்வு, சுனாமி ஏற்படுத்தக் கூடிய தோல்வி உணர்வை ஜெயித்து விட்டது..''’’

இதைச் சொல்லும் போது அந்த மூதாட்டியின் விழி களில் கண்ணீர் தேங்கியிருந்தது. எத்தகைய அழிவிலிருந்தும் மனிதன் மீண்டு வருவான். புதிய வாழ்க்கையை அமைத்துக் கொள்வான். தோல்வி தன்னை துவண்டுபோகச் செய்ய விடாத மன உறுதிதான் அவன் சிறப்பு என்கிற உண்மை யை, நம்பிக்கையை அந்த மூதாட்டியின் வார்த்தைகள் எனக்கு உணர்த்தின. உங்களுக்கும்தானே!

BY A.C.KANNAN . ADVOCATE

மனிதனின் முடிவுகள்

 மனிதனின் முடிவுகள்

கதை மிகவும் எளிமையானது. ஒரு கிராமத்தில் வயதான ஏழை ஒருவன் இருந்தான். ஆனால் அரசர்களே பொறாமை கொள்ளுமளவு அழகான வெண் குதிரை ஒன்று அவனிடம் இருந்தது. யாரும் அப்படிப்பட்ட அழகான, வலிமை பொருந்திய, அம்சமான. கம்பீரமான குதிரையை அதற்குமுன் பார்த்திருக்க முடியாது. அரசன் அந்த குதிரையை என்ன விலை கொடுத்தாவது வாங்க தயாராக இருந்தான். ஆனால் அந்த மனிதன், “இந்த குதிரை என்னை பொருத்தவரை வெறும் குதிரையல்ல, என் குடும்பத்தில் ஒருவன். நான் எப்படி மனிதர்களை விற்கமுடியும்? அவன் ஒரு நண்பன். அவன் ஒரு உடமையல்ல, உன்னால் நண்பனை விற்க முடியுமா? அது சாத்தியமில்லை.” என்று கூறி விட்டான். அவன் மிகவும் ஏழை, எல்லா வழியிலும் சபலம் வர வாய்ப்பிருந்தது. ஆனால் அவன் அந்த குதிரையை விற்கவில்லை.

ஒருநாள் காலை லாயத்தில் குதிரை இல்லை என்பதை அவன் கண்டான். முழு கிராமமும் ஒன்று திரண்டு, “நீ ஒரு முட்டாள் கிழவன். இப்படி நடக்குமென்று – என்றாவது ஒருநாள் யாராவது குதிரையை திருடி விடுவார்கள் என – எங்களுக்கு முன்பே தெரியும். நீயோ மிகவும் ஏழை – இப்படிப் பட்ட அரிதான ஒன்றை உன்னால் எப்படி பாதுகாக்க முடியும்?இதற்கு பதிலாக அதை நீ முன்பே விற்றிருக்கலாம். நீ என்ன விலை கேட்கிறாயோ அந்த விலைக்கு விற்றிருக்கலாம். நினைத்து பார்க்க முடியாத விலை கிடைத்திருக்கும். இப்போது குதிரை போய்விட்டது. உனக்கு இது ஒரு கெட்டநேரம், இது ஒரு சாபம்” என்றனர்.

அந்த கிழவன், “அதிகம் பேச வேண்டாம் – குதிரை லாயத்தில் இல்லை என்று மட்டும் கூறுங்கள். இதுதான் உண்மை மற்ற அனைத்தும் அனுமானங்களே. இது அதிர்ஷ்டமா இல்லையா என்பது யாருக்கு தெரியும்? எப்படி உங்களால் முடிவு செய்ய முடியும்?” என்றான்.

மக்கள், “எங்களை முட்டாளாக்காதே. நாங்கள் சிறந்த தத்துவவாதிகளல்ல, ஆனால் இதற்குத் தத்துவம் எதுவும் தேவையில்லை. அரிதான ஒன்று காணாமல் போய்விட்டது. அது கெட்டநேரம் என்பது மிக சாதாரண உண்மை.” என்றனர்.

அந்த கிழவன், “லாயம் காலியாக உள்ளது, குதிரை போய்விட்டது என்பது உண்மை என நானும் ஒத்துக்கொள்கிறேன். மற்றபடி எதுவும் எனக்குத் தெரியாது – அது கெட்டநேரமா நல்லநேரமா – ஏனெனில் இது நிகழ்வின் ஒரு பகுதியே. இதை தொடர்ந்து என்ன நடக்குமென்பது யாருக்கு தெரியும்?” என்றான்.

மக்கள் சிரித்தனர். கிழவனுக்கு புத்தி பிசகிவிட்டதென அவர்கள் நினைத்தனர். அவன் எப்போதும் கொஞ்சம் கிறுக்கனாகவே இருப்பான். அது எல்லோருக்கும் தெரியும். இல்லாவிடில் இந்த குதிரையை நல்ல விலைக்கு விற்று பணக்காரனாகி இருக்கலாம். ஆனால் அவன் விறகுவெட்டியாகவே வாழ்ந்துவந்தான். அவனுக்கும் மிக வயதாகிவிட்டது. இருப்பினும் காட்டுக்கு சென்று மரங்களை வெட்டி கொண்டுவந்து விற்றுக் கொண்டிருந்தான். அவன் சம்பாதிப்பது கைக்கும் வாய்க்குமே போதவில்லை. அவன் வறுமையிலும் வேதனையிலும் வாடிக் கொண்டிருந்தான். இப்போது அவன் ஒரு கிறுக்கன் என்பது மிகவும் ஊர்ஜிதமாகிவிட்டது.

பதினைந்து நாட்களுக்கு பிறகு, திடீரென ஒரு இரவில் அந்த குதிரை திரும்பி வந்துவிட்டது. இது திருடப்பட வில்லை. அது காட்டுக்கு தப்பி ஓடிவிட்டது. இப்போது தான் மட்டுமின்றி அது தன்னுடன் கூட தன் இனத்தைச் சேர்ந்த ஒரு டஜன் குதிரைகளையும் கூட்டிக் கொண்டு திரும்பி வந்துள்ளது. திரும்பவும் கிராமத்து மக்கள் திரண்டு வந்து,“அந்த கிழவனிடம், பெரியவரே, நீங்கள் சொன்னது சரிதான், நாங்கள் கூறியது தவறாகிவிட்டது. அது கெட்டநேரமல்ல. அது நல்லநேரம்தான் என்பது நிருபணமாகிவிட்டது. நாங்கள் வலியுறுத்தி கூறியதற்காக மன்னித்துக் கொள்ளுங்கள்.” என்றனர்.

அந்த கிழவன், “மறுபடியும் நீங்கள் அதிகமாக யோசிக்கிறீர்கள். அந்த குதிரை திரும்ப வந்துவிட்டது என்றும் அதனுடன் இன்னும் பனிரெண்டு குதிரைகள் வந்துள்ளன என்று மட்டும் கூறுங்கள்.- ஆனால் தீர்மானிக்காதீர்கள். இது ஆசீர்வாதமா இல்லையா என்பது யாருக்கும் தெரியாது. இது ஒரு நிகழ்வின் ஒரு பகுதியே. முழு கதையும் தெரியாமல் எப்படி உங்களால் முடிவு செய்ய முடிகிறது? ஒரே ஒரு பக்கத்தை படித்துவிட்டு முழு புத்தகத்தையும் எப்படி விமர்சனம் செய்ய முடியும்? ஒரு பக்கத்தில் ஒரே ஒரு வரியை படித்துவிட்டு எப்படி அந்த பக்கத்தை பற்றி பேச முடியும்? ஒரே ஒரு எழுத்தை மட்டும் பார்த்துவிட்டு எப்படி அந்த வரியை பற்றி கூற முடியும்? நமது கையில் அந்த எழுத்து அளவு கூட இல்லை, வாழ்வு மிகப் பெரியது – எழுத்தின் பகுதிதான் இருக்கிறது. நீங்கள் முழு வாழ்வையும் பற்றி முடிவெடுக்கிறீர்கள். இது ஒரு ஆசீர்வாதம் எனக் கூற வேண்டாம், யாருக்கும் தெரியாது. முடிவெடுக்காமல் இருப்பதே எனக்கு மகிழ்ச்சியாக உள்ளது. அதனால் என்னை தொந்தரவு செய்யாதீர்கள்.” என்றார்.

இந்த முறை மக்கள் எதுவும் கூறவில்லை. அந்த பெரியவர் சொல்வது சரியாக இருக்கலாம். அதனால் அவர்கள் மெளனமாக இருந்துவிட்டனர், ஆனால் உள்ளே இவன் கூறுவது தவறு என நினைத்துக் கொண்டனர். பனிரெண்டு குதிரைகள் அந்த குதிரையுடன் வந்திருக்கின்றன. சிறிதளவு பயிற்சி கொடுத்தால் போதும் அவைகளை விற்று ஏகப்பட்ட பணம் சம்பாதிக்கலாம் என நினைத்தனர்.

அந்த பெரியவருக்கு ஒரே ஒரு மகன் இருந்தான். அவன் இளஞன். இவன் அந்த குதிரைகளுக்கு பயிற்சி கொடுக்க ஆரம்பித்தான். ஒரு வாரத்திற்க்குள் ஒரு குதிரை மேலிருந்து விழுந்து அவனது கால் எலும்பு முறிந்துவிட்டது. மக்கள் திரும்பவும் கூடி –மக்கள் எப்போதும் எங்கும் ஒரே மாதிரிதான், உங்களைப் போலவே தான் – தீர்மானித்தனர். அவர்களின் முடிவு மிக எளிதாக வந்துவிடக் கூடியது. அவர்கள், “நீங்கள் கூறியது சரிதான். மறுபடியும் நீங்கள் சொல்வதுதான் சரி என நிருபணமாகியிருக்கிறது. இது ஒரு வரப்பிரசாதமல்ல, இது ஒரு கெட்டகாலம்தான். உனது ஒரே மகன் தனது கால்களை இழந்துவிட்டான். உன்னுடைய வயதான காலத்தில் அவன்தான் உனக்கு ஒரே ஆதரவு. இப்போது நீ மிகவும் கஷ்டப் படப் போகிறாய்.” என்றனர்.

அந்த வயதானவன், “நீங்கள் முடிவெடுப்பதற்க்கு மிகவும் ஆவலாக உள்ளீர்கள். வெகுதூரம் நினைப்பை ஓடவிட வேண்டாம். எனது மகன் தனது கால்களை ஒடித்துக் கொண்டான். என மட்டும் கூறுங்கள். இது ஒரு சாபமா வரமா என யாருக்குத் தெரியும்?– யாருக்கும் தெரியாது. மறுபடியும் இது நிகழ்வின் ஒரு பகுதியே, முழுமையாக கொடுக்கப்படவில்லை. வாழ்க்கை பகுதிகளாகத்தான் நிகழ்கிறது, முடிவு முழுமையை ஒட்டித்தான் எடுக்க முடியும்.” என்றான்.

இது நிகழ்ந்து சில வாரங்களுக்குப் பின் இந்த நாடு பக்கத்து நாட்டுடன் சண்டையிட சென்றது. நகரத்தின் அனைத்து வாலிபர்களும் படைக்கு வலுக்கட்டையமாக அழைத்து செல்லப்பட்டனர். அந்த பெரியவரின் மகன் மட்டும் விட்டுவைக்கப் பட்டான். ஏனெனில் அவன் முடமானவன். மக்கள் எல்லோரும் அழுது அரற்றினர். ஏனெனில் ஒவ்வொரு வீட்டிலிருந்தும் இளைஞர்கள் வலுக்கட்டாயமாக கூட்டிச் செல்லப் பட்டனர். அவர்கள் திரும்பி வருவதற்க்கான சாத்தியக் கூறே இல்லை, ஏனெனில் அவர்கள் சண்டையிடப் போகும் நாடு மிகப் பெரியது. இந்த சண்டை தோல்வியுறப் போகும் சண்டைதான். அவர்கள் திரும்பி வரப் போவது இல்லை. அந்த நகரம் முழுவதும் அழுது கொண்டும், அரற்றிக் கொண்டும் விம்மிக் கொண்டும் இருந்தது.  அவர்கள் அந்த வயதானவனிடம் வந்து, “நீங்கள் சொன்னது சரியே பெரியவரே!கடவுளுக்குத்தான் தெரியும்! நீங்கள் கூறியது மிகவும் சரிதான் – இது வரம்தான் என்பது நிருபணமாகிவிட்டது. உனது மகன் முடமாகி இருக்கலாம், ஆயினும் அவன் உன்னுடன் இருப்பான். எங்களது மகன்கள் ஒரேயடியாக போகப் போகிறார்கள். குறைந்தபட்சம் இவன் உயிருடன் உன்னோடு இருப்பான், மெது மெதுவாக நடக்கக் கூட ஆரம்பிக்கலாம், சிறிதளவு நொண்டி நடப்பானாக இருக்கலாம், ஆனாலும் அவன் சரியாகி விடுவான்.” என்றனர்.

அந்த வயதானவன், “உங்களுடன் பேசவே முடியாது. நீங்கள் மேன்மேலும் கற்பனை செய்துகொண்டே போகிறீர்கள். – முடிவெடுத்துக் கொண்டே இருக்கிறீர்கள். யாருக்கும் தெரியாது உங்களது மகன்கள் வலுக்கட்டாயமாக படைக்கு போர்முனைக்கு இழுத்துச் செல்லப் படுகிறார்கள்., என்னுடைய மகன் இழுத்துச் செல்ல பட வில்லை என்பதை மட்டும் கூறுங்கள். இது வரமா சாபமா என்பது யாருக்கும் தெரியாது. யாராலும் தெரிந்து கொள்ளவும் முடியாது. கடவுளே அறிவார்.” என்றார்.

நாம் கடவுளே அறிவார் எனக் கூறுவதன் அர்த்தம் முழுமைக்கு மட்டுமே தெரியும் என்பதுதான். முடிவெடுக்காதே, முடிவெடுத்தால், தீர்மானித்தால், ஒருபோதும் உன்னால் முழுமையுடன் ஒருங்கிணைய முடியாது. நிகழ்வின் பகுதிகளால் கவரப்பட்டு விடுவீர்கள். சிறிய விஷயங்களின் மூலம் முடிவெடுக்கவும் தீர்மானிக்கவும் ஆரம்பித்து விடுவீர்கள்.

BY A.C.KANNAN . ADVOCATE.